Odwrażliwianie i przetwarzanie za pomocą ruchów gałek ocznych (eye movement desensitization and reprocessing – EMDR) jest metodą leczenia traumy zalecaną przez takie organizacje jak: Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne; Światowa Organizacja Zdrowia czy International Society for Traumatic Stress Studies (Międzynarodowe Towarzystwo Badań nad Stresem Traumatycznym). Twórczynią metody jest Francise Shapiro, która odkryła, że szybkie i powtarzające się ruchy gałek ocznych znacząco redukują lęk u osoby, która wcześniej była narażona na stresujące wydarzenie. W terapii zaburzeń stresu pourazowego metodą EMDR, przywołuje się i przetwarza dawne traumatyczne zdarzenia. Skupia się uwagę na traumatycznych wspomnieniach, przekonaniach na temat siebie, odczuwanych emocjach i doznaniach z ciała. Jednocześnie trwa naprzemienna stymulacja, polegającą na wodzeniu wzrokiem za przesuwającą się dłonią terapeuty. EMDR oparta jest na założeniu, że objawy traumy powstają w wyniku zablokowania systemu przetwarzania informacji, a co za tym idzie nieprzetworzenia wspomnień dotyczących negatywnego wydarzenia. Model Adaptacyjnego Przetwarzania Informacji (AIP), będący podłożem teoretycznym dla EMDR, łączy w sobie trzy komponenty – przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Zgodnie z jego założeniem, bieżące doświadczenia łączą się z już utworzonymi sieciami pamięciowymi i mogą aktywować nieprzetworzone emocje, doznania fizjologiczne oraz przekonania wykształcone na podstawie wcześniejszych negatywnych doświadczeń. Dzięki EMDR dokonuje się transformacja i konsolidacja przeżyć traumatycznych w normalne wspomnienia, przeszłość wraca do przeszłości pozostawiając przestrzeń do doświadczania życia w “Tu i Teraz”
Opracowanie: Agnieszka Czapczyńska
Metodą pracują: Agnieszka Czapczyńska, Piotr Antoniak